De fantastische watervallen zijn ook vanaf de Braziliaanse kant te bekijken, van op de grond of vanuit een helicopter. Dit laatste leek ons fantastisch dus hier gingen we dan weer. Maar achteraf gezien vonden we het zicht van de watervallen spectaculairder vanaf de grond want van bovenaf lijken ze minder groot. En bij het opstijgen met het vliegtuig naar Coritiba hebben we ze opnieuw en zeker zo goed gezien. Hadden we dat geweten!
Tegenover de helicopterbasis ligt er een groot vogelpark, Parque das Aves genaamd. Het park is in 1994 opgericht met als doel de plaatselijke natuur te beschermen en een broedplaats te vormen voor bedreigde exotische vogelsoorten. De meeste vogels zijn afkomstig uit andere dierentuinen, zijn herstellende of zijn gevangen voor de fok. Momenteel heeft het park ruim 17 hectare oerwoud tot zijn beschikking. Het telt het meer dan 1000 vogels bestaande uit veelal beschermde vogelsoorten met in het bijzonder de ara's, toekans en flamingo's. Hiermee is Parque das Aves tot op heden het grootste vogelpark van Zuid-Amerika. Alhoewel er voor de meeste vogels 'veel' plaats is blijft het voor ons een dierentuin, onze voorkeur gaat uit naar geen dieren in kooien. Maar een toekan wilde ik erg graag van dicht bij zien. Dat kan daar zeker, hij had bijna in mijn neus gebeten!
De Itaipudam is een Braziliaans-Paraguyaanse stuwdam in de rivier de Parana op de grens van Brazilië en Paraguay. Met de bouw werd in 1971 begonnen en de dam werd in 1982 voltooid. Het complex is sinds 1984 in bedrijf en wordt beheerd door de bi-nationale maatschappij Itaipu Binacional. De dam heeft een lengte van 7,7 km en is 196 meter hoog en is de op een na grootste stuwdam ter wereld. Alleen de Drieklovendamn in China is groter. Het stuwmeer dat door aanleg van de stuwdam is ontstaan, heeft een oppervlakte van 1350 km² en is 170 km lang, hetgeen betrekkelijk klein is voor zo'n grote centrale. Dit is mogelijk door het hoge debiet van de rivier en de hoogte van de dam. De waterkrachtcentrale telt twintig generatoren met een nominale capaciteit van 700 megawatt (MW) per stuk, die totaal 14 GW kunnen leveren. Om een teveel aan water af te voeren is er een grote overlaat gebouwd. Deze heeft een lengte van 483 meter en er zijn veertien openingen waardoor maximaal 62.000 m³ water per seconde kan worden afgevoerd. Helaas was er tijdens ons bezoek geen teveel aan water maar anders is het een heel spektakel.
De twintig buizen waar het water doorheen stroomt, hebben ieder een diameter van tien meter. Door twee buizen stroomt evenveel water als door de gehele Iguaçu-watervallen. De waterkrachtcentrale produceert bijna 100 miljard kWh per jaar, dit is ongeveer gelijk aan 90% van de totale geconsumeerde elektriciteit in Paraguay en 19% van de totale geconsumeerde elektriciteit in Brazilië. De elektriciteit wordt verdeeld tot aan Sao Paulo. We vonden de rondleiding erg interessant en vooral de samenwerking van de 2 landen is opvallend.
Curitiba (hier alle foto's)
Omdat we het wel even genoeg hadden van de lange busritten besloten we om naar deze stad te vliegen. Hier stoppen niet zoveel toeristen dus heel veel hadden we er niet van verwacht maar vaak valt het dan juist mee hé.
Curitiba wordt gezien als een schoolvoorbeeld voor stadsplanning. De stad heeft een zeer efficiënt systeem van openbaar vervoer, met snelle bussen, die op speciaal voor hen gereserveerde rijstroken rijden. De bussen zijn heel lang en onderverdeeld in drie afdelingen. Zij stoppen op verhoogde perrons, zodat ook gehandicapten gemakkelijk kunnen in- en uitstappen. Dit openbaar vervoer wordt door 85% van de bevolking gebruikt.
Per inwoner is er 51 vierkante meter groen, ongeveer drie keer zoveel als door de UNESCO wordt aangeraden. In juni 1996 werd Curitiba op het congres van stadsplanologen in Istanboel als de meest innoverende stad ter wereld onderscheiden. Er zijn dan ook enorm veel parken.
Omdat de bezienswaardigheden niet op loopafstand van elkaar liggen hebben we voor de 1e keer een 'hop on, hop off' bus genomen. Met je ticket kan je dan 4 keer op- en afstappen. Het meest waren we onder de indruk van het museum van de braziliaan Oscar Niemayer (1907-2012). Hij was een van de belangrijkste architecten binnen de moderne architectuur en was een pionier in het gebruik van de mogelijkheden van het gewapend beton. Zijn oeuvre heeft niet de kille en blokkerige uitstraling maar door de dynamische vorm en sensuele rondingen van zijn gebouwen wordt Niemeyer soms eerder een beeldhouwer genoemd dan een architect. Hij zei dan ook:
We waren zo onder de indruk van zijn werk dat we in de rest van onze reis in Brazilië zoveel mogelijk gebouwen van hem hebben bezocht. Dit gebouw wordt ook wel 'The Eye' genoemd door het gebouw aan de voorkant.
Onderweg passeer je een erg bijzondere universiteit, die opleidingen geeft over duurzaamheid en milieu. Het lijkt in de verste verte niet op de architectuur van Niemayer maar is toch ook erg opvallend te noemen.
Hier verder een kort overzicht van enkele gebouwen in het stadje.
Met het openbaar vervoer hebben we ook een uitstap gemaakt naar het natuurpark Vila Velha, waar je leuke rotsformaties van zandsteen kan bewonderen. Het deed ons even opnieuw in een of ander natuurpark in ZW Amerika wanen.
Sao Paulo (hier alle foto's)
Er zijn geen precieze cijfers over het aantal inwoners van de agglomeratie.
Bij de laatste volkstelling, van oktober 2010, werden iets meer dan 22
miljoen inwoners in de Sao Paulo Metropolitan Area geregistreerd,
niet-geregistreerde inwoners van de favela's niet meegeteld. São Paulo is daarmee een van de grootste stedelijke agglomeraties ter wereld. Het heeft ook een van de hoogste concentraties woontorens ter wereld
en telt meer dan 18.000 gebouwen met minimaal 15 verdiepingen. Vanop het dak van het Copan gebouw heb je een uitstekend zicht op deze jungle van beton, waar geen einde aan lijkt te komen. De Edifício Copan is een 37 verdiepingen hoog appartementsgebouw, ontworpen door Oscar Niemayer en omvat 1160 woningen met zo'n 5000 bewoners. De begane grond biedt plaats aan 72 winkels én een kerk. Het is gebouwd in de vorm van een golf en is het grootste betonnen bouwwerk in het land. Ook ben ik er geïnterviewd door de Braziliaanse zender Global TV en moest ik mijn mening over het gebouw geven. Nu ben ik dus een BB.
Op de bovenste verdieping van het gebouw Circolo Italiano heb je vanaf het restaurant ook een prachtig uitzicht over de stad.
Als verse Niemayer fans hebben we nog wat gebouwen van hem gezocht, gevonden en bezocht. Na zijn overlijden heeft een kunstenaar hem op onderstaand gebouw afgebeeld.
We hebben ook de Mercado municipal bezocht. Mijn camera heb ik er wel niet veel bovengehaald want er zou nogal veel gestolen worden. Ze wezen Stef er zelfs op om zijn horloge af te doen. Toch bizar want het voelde er helemaal niet onveilig aan. Het is ook een leuke plek om te lunchen. Je kan er de typische gerechten van Sao Paulo proeven. Wij zijn voor de Mortadella sandwich gegaan. Amai, het is niet normaal hoeveel vlees die daar tussen stoppen. Het is lekker maar de helft van het vlees zou meer dan genoeg zijn.
We hebben ook een free food tour meegedaan, waarbij je met een gids rondgaat en op enkele plaatsen typische gerechten en drankjes mag proeven. Het was geen hoogstaand culinair niveau. De 'streetfoood' is over het algemeen nogal vettig.
Coxinha is kipkroket in de vorm van een kippenbil.
Empada zijn versnaperingen in de vorm van kleine pasteitjes, gevuld met erwten, meel en kip of garnaal.
Açai is een kleine, donkerblauw tot paarse vrucht die groeit in grote trossen aan de açaipalm in het Amazonegebied. De açaibessen staan de laatste jaren steeds meer in de belangstelling. Het grote aantal antioxidanten en de bijzondere smaak die doet denken aan bosbes, noten en chocolade heeft de vrucht in korte tijd populair gemaakt. De vrucht zou ook veel energie geven. Het was te eten maar we waren toch blij dat het op was...
In Brazilë wordt een maaltijd bijna altijd vergezeld met bonen,rijst en nog wat maniokmeel.
Maar wat op ons het meeste indruk heeft gemaakt is de streetart in de stad. Overal kom je het tegen en het geeft al dat beton toch een ander cachet.
De eerste plaats die we bezocht hebben zijn de brugpijlers van de metro, waar de metro over 3 stations boven de grond over een brug loopt. Onder deze brugpijlers slapen er ook heel wat daklozen, kwestie van droog te liggen, wat de streetart extra indrukwekkend maakt. Op mijn hoede heb ik deze indruk zo goed als mogelijk proberen vast te leggen.
Maar de meeste streetart vind je terug in de wijk Vila Madalena, een kunstzinnige buurt met ook leuke gallerijen, restaurantjes en café's. Echt een aanrader!
Dan heb je nog 2 steegjes met muren, vol met streetart. De eerste was Beco de Aprendiz, maar hier waren we heel alleen en erg veilig voelden we er ons niet. We hadden het gevoel dat er elk moment iemand ons kon overvallen, dus lang zijn we daar niet gebleven...
Beco do Batman is het bekendere streetart steegje. Hier waren dan ook meer mensen en voelden we ons wel veilig.
Iets verderop was er een erg gezellig terrasje, omringd door streetart, toffe mensen EN Belgisch bier.
São Paulo is eveneens de thuisbasis van de grootste Japanse gemeenschap buiten Japan. In het weekend is er een markt met leuke standjes om te eten. We hebben er een lekkere 'ramen' gescoord.
Een gebouw wat ook indruk op ons gemaakt heeft is het Instituto Tomie Ohkate. De toegang is gratis, net zoals enkele tentoonstellingen.
Sao Paulo wordt door heel veel toeristen overgeslagen maar wij hebben er ons geamuseerd!
Paraty (hier alle foto's)
Het kleine, koloniale stadscentrum van Paraty is een nationaal historisch monument met goed bewaard gebleven gebouwen in de autovrije straten. Het is er erg gezellig en mooi en het stadje ligt aan de kust, omgeven met prachtige eilandjes en mooie, groene bergen. De meeste huizen worden er goed onderhouden en de mooie ramen en deuren hebben alle denkbare kleuren.
Wij logeerden in het dorpje ernaast, in een leuk huisje vlakbij een gezellig strand. De keuken was er goed uitgerust zodat we bijna altijd zelf eten gemaakt hebben.
Het eilandje Ilha Grande ligt 150 kilometer ten zuiden van Rio de Janeiro. Het heeft schitterend blauwe zee, zand dat zo fijn is als meel en een jungle waar aapjes zich verstoppen in hoge bomen. Je kan er heerlijk wandelen maar de paadjes zijn zelden plat. Toch werd het eiland lange tijd geschuwd. Ooit was Ilha Grande het territorium van piraten. In de eerste helft van de twintigste eeuw was het een leprakolonie. Daarna werd het een gevangeniseiland waar de zwaarste criminelen van Brazilië vastzaten. Deze is gesloten in 1994.
Naar deze gevangenis zijn we gewandeld, maar deze lag aan de andere kant van het eiland, zodat je de bergen dient over te steken. Het was er alleszins erg mooi en onderweg kom je geen mens tegen.
Het ultieme strand op Ilha Grande is Praia Lopes Mendes. Hier zijn we ook naartoe gewandeld. De tocht van ongeveer drie uur neemt je mee over heuvels langs panoramische uitzichten over het eiland. Onderweg passeer je schattige aapjes. Voor de groene jungle ligt dan een strook wit, erg fijn zand. Je bent er wel niet alleen, want iedereen wil wel vertroeven op het mooiste strand van het eiland.
Het weer zat ons helaas niet altijd mee op het eiland. Echt Belgisch weer was het daar met momenten. Wat doe je dan? Nog wat meer wandelen zeker. Ondermeer langs een oud waterviaduct en nog een andere oude gevangenis.
Rio de Janeiro (hier alle foto's)
Ook hier hadden we weer een verblijf geboekt via Airbnb. Ditmaal een appartementje met uitzicht op de suikerberg. Maar om zo'n uitzicht te bekomen moet je op een berg liggen. Maar daar liggen ook de meeste favela's, die doorgaans gebouwd zijn op hellingen die te steil zijn voor reguliere bebouwing. Daar zaten we dus op 100m van zo'n sloppenwijk. Gelukkig was de ingang hiervan wel bewaakt door zwaar bewapende politie, wat aan de ene kant een veilig gevoel geeft maar aan de andere kant je doet nadenken wat er hier dan allemaal moet gebeurd zijn voordat die politie hier stond...
De eerste dag besloten we naar een toeristeninfo te gaan, maar deze leken minder georganiseerd dan in Sao Paulo en we werden er al aangeklampt door een dakloze. Nee, het was niet de meest aangename namiddag en we hadden nog wel zo hoge verwachtingen van Rio! We besloten dan maar om de dag erop aan te sluiten bij een 'free walking tour' in het oude stadscentrum om wat aan de stad te wennen. Dit was een goed idee, in groep voel je je al snel wat veiliger en zo hebben we op korte tijd veel zaken gezien waar we op een ander moment nog wilden terugkomen om er wat meer tijd voor te nemen.
Kunstenaar Selarón is de schepper van de Escaderia Selarón, een reeks van 250 veelkleurige trappen, die tot een van de belangrijkste toeristische attracties van Rio behoren. Hij begon in 1990 met de renovatie van een vervallen trap bij zijn woning in Rio. Aanvankelijk bespotten zijn buren hem, toen hij de trap verfde in blauw, groen en geel, de kleuren van de Braziliaanse vlag. Het kleuren van de traptredes werd zijn passie. Van over de hele wereld zijn tegels naar hem gestuurd om aan de trappen toe te voegen. We hebben er ook heel wat Belgische exemplaren ontdekt, zoals het pissend manneke.
De nieuwe kathedraal Sint Sebastiaan van Rio de Janeiro in het centrum van de stad werd gebouwd tussen 1964 en 1976. De kathedraal geeft ruimte voor 20.000 staande aanbidders of 5.000 zittende mensen. De architectuur van de kathedraal werd geïnspireerd door een Maya piramide op het eiland Yucatan in Mexico. Van binnen is het erg indrukwekkend.
We zijn ook een dag met de ferry naar Niteroi geweest Dit is een stad aan de overzijde van de Baai van Guanabara, met een mooi zich op Rio. Hier zijn namelijk veel gebouwen van onze vriend Oscar.
En dan was het tijd om een bezoekje te brengen aan het strand van Copacabana. Het 4 km lange strand in de vorm van een halve maan deed ons denken aan Blankenberge, met de vele hoge gebouwen op het dijk. Maar het is de sfeer en de activiteiten die het leuk maken. In de weekends of op feestdagen loopt het er vol met locals, waarvan er heel veel diverse strandsporten uitoefenen. Beachvolley, beachsoccer, footvolley, tennisvolley, frescobal,... Heel leuk om te zien en om te doen.
We hebben er ook een namiddag een fiets gehuurd en vanaf Copacabana rond het meer Lago de rodrigo freitas gefietst en via het Ipenema strand teruggekeerd. Hier zie je ook veel goede surfers aan het werk.
Nog een gebouw dat ons weggeblazen heeft is het Museu do Amanhà
(Museum van Morgen), de parel van het gerenoveerde oude havengebied
van Rio. Het witte skeletachtige gebouw is ontworpen door Santiago
Calatrava en is op zich al een adembenemend mooi gezicht met de
vleugelachtige structuren voorzien van zonnepanelen die zich langzaam
naar de zon richten. Gewoon zitten bij het grote, reflecterende zwembad,
met een koud drankje van een van de nabije food trucks, is een
heerlijke bezigheid.
We zijn er helaas niet binnen geweest. De eerste keer was het ontzettend druk met uren aanschuiven. De 2e keer was het een sluitingsdag...
Een ander museum dat we bezocht hebben is het CCBB, waar de tentoonstelling ConCiencia van de Australische kunstenares Patricia Piccinini loopt. Zij creëert o.a. levensechte figuren die tussen
mens, beest en knaagdier in hangen. Het zijn metamorfoses, als
toekomstbeelden van doorgeëvolueerde mensdieren. Ze maakt de bizarre sculpturen met combinaties van materialen, zoals silicone, glasvezel en menselijk haar. Erg origineel en speciaal.
De wijk Santa Teresa hebben we bezocht te voet vanaf ons appartement. Het is een oude Boheemse wijk op een heuvel die uitkijkt over de stad, met leuke restaurantjes. Met het gele trammetje zijn we terug naar het centrum afgedaald.
En zo hebben we het voornaamste, of wat we ons nog kunnen herinneren tenminste, alweer bloot gegeven. Het Amerikaans avontuur is ons ontzettend meegevallen. We waren van te voren wat bevreesd voor onze veiligheid en je moet natuurlijk ook wat opletten wat je doet, maar er is ons niets voorgevallen en daar zijn we heel blij mee. Als je Stef zijn koprol op zijne quad niet meerekent natuurlijk. Ondertussen hebben we een nieuw lijstje gemaakt van de landen die we nog willen zien. Nu we toch bezig zijn kunnen we beter nog wat doordoen, niet? Zo lang we het leuk vinden...
Nu zijn we wel een beetje zenuwachtig aan het worden want morgen trouwt ons Cleo! We kijken er naar uit!
Nu zijn we wel een beetje zenuwachtig aan het worden want morgen trouwt ons Cleo! We kijken er naar uit!
